Πίσω από το Madame Ginger βρίσκεται ένα κορίτσι μυστήριο. Η Μαριλού Παντάκη είναι ο άνθρωπος που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσεις. Food blogger, chef, λάτρης της περιπέτειας και πολέμια της ρουτίνας η Μαριλού είναι εδώ για να μείνει κι αν δεν την προσέξεις κακό του… ουρανίσκου σου.
Εγώ και η μαγειρική:
Δεν μου άρεσε ποτέ να κάθομαι πάνω από μια κατσαρόλα και να ανακατεύω, όμως μεγάλωσα σε μια οικογένεια που πάντα ψάχναμε τις γεύσεις και με τους γονείς μου η πρώτη έγνοια μας ήταν που θα φάμε καλές γεύσεις. Έχει περάσει στο DNA μου ότι πρέπει να τρως ωραία, με καλά υλικά και να μην τρως βλακείες. Η ώθηση ήταν να τρώω καλά και να κάνω και τον κόσμο να τρώει καλά. Δεν είναι τόσο η μαγειρική ως μαγειρική, είναι η γεύση.
Η αρχή:
Πρώτη μέρα στη σχολή, είμαι σοβαρή, έχω τα τετράδιά μου, φυτό τελείως, και μόλις μας μοιράζουν τη θήκη με τα μαχαίρια, την ανοίγω και κόβω όλο μου το χέρι. Τύπου: «η άχρηστη, ήρθε να μάθει να μαγειρεύει».
Η πρώτη μου δουλειά ήταν στον Πέσκια. Τη πρώτη φορά που μπήκα στην κουζίνα ήθελα να βάλω τα κλάματα, παρόλο που δεν ψαρώνω εύκολα.
Μια επαγγελματική κουζίνα είναι στρατός. Ο σεφ πρέπει να είναι ο Θεός, να μπορεί να επιβληθεί και να προκαλεί σεβασμό, αλλιώς δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά. Είναι στρατός, υπάρχει ιεραρχία, αυστηρότητα, υπακοή.
Η κριτική:
Έχει συμβεί πελάτης να μου κάνει κριτική και τη λαμβάνω πολύ σοβαρά υπ’ όψιν, γιατί τελικά δεν μαγειρεύω για μένα. Αυτός που θα έρθει να φάει στο μαγαζί, θέλει να φάει αυτό που πληρώνει, όπως το θέλει. Σίγουρα θα πρέπει να με εμπιστευτεί, αλλά, αν δεν του αρέσει, θα ακούσω αυτό που έχει να μου πει. Θα με ενοχλήσει εάν η κριτική είναι παράλογη, δεν είναι αντικειμενική, δεν έχει βάση. Μπορεί οι πελάτες να μην ξέρουν τεχνικά το αντικείμενο, ξέρουν όμως τη γεύση τους.
Θεωρώ απόλυτα δίκαιο το να κρίνουν όλοι το φαγητό, γιατί όλοι τρώμε φαγητό. Όταν πάμε να φάμε κάπου έξω θέλουμε να περάσουμε ωραία. Οπότε κι εμείς σαν entertainer, γιατί αυτό είμαστε στο τέλος της ημέρας, πρέπει να κάνουμε τον άλλον να περνά ωραία. Έχει τύχει να έρθει στο μαγαζί και κριτικός γεύσης. Εκεί αισθάνεσαι λίγο σαν να είσαι στο σχολείο. Μπορεί να κάνει τεχνικές παρατηρήσεις, όμως και πάλι θα τον αντιμετωπίσω σαν πελάτη.
Οι εκπομπές και τα ριάλιτι μαγειρικής:
Έχουν βοηθήσει διότι άνοιξαν εστιατόρια, γέμισαν οι σχολές και οι άνθρωποι δεν βλέπουν πια υποτιμητικά το επάγγελμα. Από την άλλη οι μάγειρες πλέον έχουν μάνατζερ και ανθρώπους που τους κάνουν το PR. Όμως έτσι μπορεί να ξεχάσεις το επάγγελμά σου, να ξεχάσεις να μαγειρεύεις και να περπατάς στα κόκκινα χαλιά, αντί να περπατάς στον διάδρομο της κουζίνας σου.
Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα βρει τις ισορροπίες του. Απ’ την πλευρά του καταναλωτή σίγουρα άνοιξε το μυαλό του. Είδε και δυο πράγματα παραπάνω από τον μουσακά και το παστίτσιο, είδε ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει και ένα τζιντζερ και το σάντουιτς να το κάνει λίγο πιο γκουρμέ.
Στο σπίτι δεν μαγειρεύω…
Μαγειρεύει το σουβλατζίδικο και η πιτσαρία της γειτονιάς μου. Επίσης η μαμά μου που μένει δίπλα και η γιαγιά μου. Σπίτι μου θα μαγειρέψω, όταν δοκιμάζω πιάτα για το blog ή για το μαγαζί. Για μένα δεν μαγειρεύω ποτέ, αλλά αν είμαι με κάποιον που αγαπώ και θέλω να περιποιηθώ, είτε είναι φίλος, είτε γκόμενος, είτε η οικογένεια μου μπορώ να μαγειρεύω όλη μέρα και όλη νύχτα. Μου αρκεί να βλέπω ότι ευχαριστιέται, ακόμα κι αν εγώ δεν τρώω.
Αν ναυαγούσα σε απομονωμένο νησί θα ήθελα να έχω μαζί μου:
Γκαζιέρα, κατσαρόλα, μια τρυπητή κουτάλα, ένα μικρό τηγάνι και μια σπάτουλα. Από τρόφιμα θέλω ένα πακέτο μακαρόνια, μια κονκασέ σάλτσα έτοιμη, αλάτι, πιπέρι και αυγά εκτός αν μπορώ να πάρω μια κότα. Θα βράσω τα μακαρόνια σε θαλασσινό νερό, θα τα ανακατέψω με τη σάλτσα. Τα μακαρόνια βρασμένα σε θαλασσινό νερό είναι άλλο φαγητό. Μπορώ να ζήσω με μακαρόνια.
Γενικά αν με αφήσεις κάπου με μακαρόνια και μια κατσαρόλα είμαι εντάξει. Νομίζω η ευτυχία της ζωής είναι στα μακαρόνια. Αλλά το πρωί θέλω το αυγουλάκι μου. Για αυτό χρειάζομαι το τηγάνι, τη σπάτουλα και… την κότα.
Αν λατρεύεις τη μαγειρική:
Μην την κάνεις ποτέ επάγγελμα, αν θέλεις να συνεχίσεις να την αγαπάς τόσο πολύ. Να την προσφέρεις απλόχερα στους άλλους, να προσφέρεις αυτό το ταλέντο και την αγάπη που έχεις και να μαγειρεύεις συνέχεια για αυτούς που αγαπάς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Οι νέες τάσεις της μαγειρικής:
Η μαγειρική είναι τέχνη και μπορεί να είναι ωραία στην πιο απλή και στην πιο σύνθετη μορφή της. Σε κάθε τέχνη η πιο σύνθετη μορφή είναι για τους λίγους που θα την κατανοήσουν και θα την αντιληφθούν, οπότε δεν την απορρίπτω. Οι τάσεις έρχονται και φεύγουν. Δεν είμαι αντίθετη, αρκεί αυτός που τις ακολουθεί να ξέρει να το κάνει σωστά, να το έχει μελετήσει, να έχει εντρυφήσει σε αυτό.
Για μένα πάντα ήταν και θα είναι τάση το φαγητό των παιδικών μας χρόνων. Στη δικιά μας γενιά τέτοιο φαγητό θεωρώ τα καγιανά, τα μακαρόνια με κιμά, το παστίτσιο, τον μουσακά. Φαγητά που τρώγαμε σπίτι μας. Αυτή είναι η τάση που όλοι πάντα θα αγαπάμε. Το φαγητό της μνήμης μας και της ψυχής μας.
Αν μάθαινα ότι θα εκτελεστώ αύριο, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα θα ήταν:
….δύο αυγά τηγανητά, λίγο φρυγανισμένο ψωμί και ένα μεγάλο, σκέτο, ζεστό καφέ. Το αυγό είναι το αγαπημένο μου υλικό, μπορώ να το φάω σε όλες του της μορφές. Αν πέθαινα αύριο θα ήθελα να έχω στο στόμα μου τη γεύση του αυγού με πολύ αλάτι και πολύ πιπέρι!
Πεθαίνω για:
Αυγά τηγανητά, μακαρόνια με κιμά και μπόλικη τριμμένη φέτα, πατάτες τηγανιτές με κιμά και τριμμένη φέτα, χυλοπίτες όπως τις φτιάχνουν στη Βόρειο Ελλάδα τσιγαρισμένες με πολύ κρεμμύδι σε μπόλικο λάδι. Επίσης το τρίπτυχο παξιμάδι-ελιά-ντομάτα. Μπορώ να το φάω και για κυρίως γεύμα.
Η αλλαγή:
Μου αρέσει πολύ στη δουλειά μου γιατί βαριέμαι πολύ εύκολα. Μου αρέσουν επίσης οι αλλαγές στο περιβάλλον, να ταξιδεύω πολύ, να μετακομίζω συχνά.
Τους ανθρώπους που αγαπώ, θέλω να τους έχω για πάντα στη ζωή μου με μικρά διαλείμματα, όπως θέλουμε όλοι… Αλλά θα μου άρεσε να σκεφτώ ότι θα βρω έναν άνθρωπο και θα ρουτινιάσω μαζί του, θα έχουμε ένα ίδιο μέλλον μαζί. Μου αρέσει να δεσμεύομαι συναισθηματικά, εκεί δε ρουτινιάζω..
Το σεξ και η μαγειρική:
Δεν έχω συμπεριλάβει ποτέ το φαγητό στο σεξ. Όχι γιατί δεν ήθελα να μπλέξω τα επαγγελματικά με τα προσωπικά… Έτσι κι αλλιώς στο σεξ δεν υπάρχουν περιορισμοί. Απλά δεν έτυχε. Η κουζίνα είναι μια μικρή κοινωνία, δημιουργείς φιλίες, ερωτεύεσαι, σε ερωτεύονται, τρως χυλόπιτα, δίνεις χυλόπιτα, συμβαίνουν όλα.. Έχω ερωτευτεί συνάδελφο που δεν έπρεπε, δεν μπορούσα να το εκφράσω και τελικά το κατάπια.
Μπορεί τον ίδιο άνθρωπο που θα ερωτευτείς μέσα στην κουζίνα να τον δεις έξω και να μην σου κάνει τίποτα, ενώ την ώρα της δουλειάς, ακριβώς επειδή έχει αυτό το προφίλ και τη δυναμικότητα να τον δεις αλλιώς. Στις κουζίνες παίζει πολύ σεξ. Δεν έχει τύχει να κάνω αλλά θα ήθελα πολύ. Έχει τη γοητεία του μυστικού, του απαγορευμένου, της ιδέας ότι την επόμενη το πρωί θα το σκέφτεσαι, όταν θα είσαι εκεί.
Όταν ερωτεύομαι:
Από τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι είναι πότε θα έρθει να του μαγειρέψω. Όταν μαγειρεύεις για κάποιον, είναι πράξη αγάπης. Το ότι θα μπεις στη διαδικασία να ετοιμάσεις κάτι, δείχνει ότι θες να τον περιποιηθείς κι εγώ είμαι πολύ παραδοσιακή. Θέλω να φροντίσω τον άντρα μου, να βρει το φαγητό του έτοιμο όταν γυρίσει. Μου αρέσει ο διαχωρισμός των ρόλων.
Δεν τον θεωρώ υποτιμητικό για μια γυναίκα. Από την άλλη μου αρέσει να ξυπνήσω και ο άλλος να έχει φτιάξει πρωινό. Όπως περιποιούμαι κι εγώ, μ’ αρέσει να με περιποιούνται. Εγώ μπορώ με το φαγητό, άλλος μπορεί διαφορετικά. Αλλά αν το κάνει και με τον τρόπο μου, θα ευχαριστηθώ πάρα πολύ.
Μου είναι πολύ οικεία η ιδέα της οικογένειας γύρω από ένα τραπέζι. Την κάνουμε ακόμα με την οικογένειά μου τις Κυριακές, τα Χριστούγεννα. Δεν ήταν ποτέ υποχρεωτικό, όλοι γουστάραμε να φάμε μαζί. Θα ήθελα να το κατακτήσω κάποια στιγμή αυτό, να έχω μια οικογένεια και να είμαστε γύρω από ένα τραπέζι φαγητού όλοι μαζί. Ωραία εικόνα αυτή…
Η δουλειά μου:
Έχει μπει τόσο πολύ μέσα μου και μου έχει δώσει τόση χαρά και ψυχική ηρεμία, με έχει αλλάξει πολύ σαν άνθρωπο. Έχει βγάλει από μέσα μου μια σκληράδα που είχα, η οποία τελικά με δυσκόλευε. Η μαγειρική με έκανε πιο δοτική και μου άνοιξε ένα κομμάτι στο να δέχομαι αγάπη και συναισθήματα. Οποιαδήποτε επαγγελματική αλλαγή κι αν κάνω στο μέλλον , όσο τρελή και να είναι πάντα θα έχει σχέση με τη μαγειρική. Μου είναι πολύ δύσκολο να απορρίψω κάτι που άλλαξε τόσο δραματικά τον τρόπο που σκέφτομαι, αισθάνομαι και ζω.
Μου αρέσει να παρατηρώ αυτόν που τρώει το φαγητό μου. Να βλέπω την αντίδρασή του, όταν δαγκώνει το φαγητό, να κλείνει τα μάτια του ή να κοιτάει το φαγητό του σαν να μην το πιστεύει και να το ευχαριστιέται. Αυτή η χαρά που δίνεις στον άλλον μπορεί να είναι στιγμιαία, μπορεί όμως και να το σκέφτεται για πολύ καιρό ακόμα και να αναζητήσει το φαγητό σου. Όπως και σε όλα τα πράγματα στη ζωή μου, έτσι και μέσα από τη δουλειά μου προσπαθώ να δίνω χαρά στους ανθρώπους. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Φωτογραφία: Νίκος Καρανικόλας
Ευχαριστούμε τα Μαθήματα Μαγειρικής Cookery Club για τη φιλοξενία και το ζαχαροπλαστείο Μελιστάλακτο για την ευγενική του χορηγία.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο Savoir Ville.
